…ถึงแม้ผมจะเลือกเดินไม่เหมือนใคร แต่ก็จะขอเลือกไปให้สุดเส้นทาง…

“ ดช.อธิปัตย์ คนอย่างเธอไม่มีทางเก่งภาษาอังกฤษไปได้หรอก “ นี่คือคำพูดของอาจารย์สอนวิชาภาษาอังกฤษในสมัยผมเรียนระดับมัธยมศึกษาปีที่ 3 หลังจากที่ผมตอบคำถามอาจารย์ไม่ถูกต้อง ซึ่งคำตอบของผมคงเป็นคำตอบที่งี่เง่า ไม่เข้าท่าอย่างมากมาย จึงทำให้อาจารย์ผู้สอนถึงกับเอ่ยออกมาเช่นนั้น

ประโยคจากอาจารย์ที่สอนภาษาอังกฤษในครั้งนั้น มันยังก้องอยู่ในหัวผมตลอดเวลา แม้ครั้งแรกผมอาจจะอาย โกรธ หน้าชา และรู้สึกเสียหน้าพร้อมทั้งคิดว่าตัวเองโง่ และไม่มีความสามารถทางภาษาเอาเสียเลย แต่... หลังจากความรู้สึกเหล่านั้นก่อตัวขึ้นมาก็จะจางหายไปในชั่วพริบตา เพราะประโยคนี้กลับกลายเป็นประโยคที่มีบุญคุณกับผมเหลือเกิน เพราะนี่คือ “ประโยคทอง” ในชีวิตของผมเลยทีเดียว ด้วยว่ามันสามารถเปลี่ยนชีวิตเด็กผู้ชายที่ไม่เรียนไม่เก่งคนหนึ่ง ให้มีแรงฮึด แรงบันดาลใจ หรืออะไรก็ตามที่สามารถทำให้ผมลุกขึ้นมาต่อสู้กับความเขลาของตัวเอง เพื่อลบคำสบประมาทจากอาจารย์ และใฝ่ฝันที่จะเป็น “ ครูสอนภาษาอังกฤษที่ดี “ ครูที่มีความรู้ เข้าใจศักยภาพของผู้เรียนแต่ละคน มีจิตวิทยา และทักษะในการสอนภาษาอังกฤษให้เป็นเรื่องง่าย ๆ และเรียนรู้ได้สำหรับทุกคน

จุดเริ่มต้นในการตามความฝันของผม .. ไม่ง่ายเลย .. เพราะผมไม่ใช่เด็กเรียนดี ผมไม่เคยสอบได้ที่ 1 สอบเข้าเรียนโรงเรียนชายประจำจังหวัดก็ไม่ติด ฉะนั้น ผมจึงต้องทำอะไรเป็นสองเท่าเสมอ เพราะแม้ผมอาจจะไม่มีพรสวรรค์ แต่ผมก็ไม่ย่อท้อที่จะแสวงหาหนทางเพื่อให้ผมไปถึงฝัน ... ด้วยความตั้งใจจริงและมุ่งมั่น ทำให้ผมสอบเข้าโรงเรียนชายประจำจังหวัดระดับมัธยมปลายได้ และจากเด็กชายผู้ไม่เคยสอบได้ที่ 1 ไม่เคยมีใครมองเห็นความสามารถ ผมกลายเป็น “ New Pik “ เป็นคนใหม่ที่ไม่มีใครคาดถึง... ผมสอบได้ทุนแลกเปลี่ยนภาษาและวัฒนธรรม AFS ไปประเทศฮอนดูรัส แล้วกลับมาด้วยความมั่นใจ มีความรับผิดชอบและเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น และด้วยความที่ผมเกิดมาในครอบครัวที่เห็นความสำคัญของการเรียนและสนับสนุนผมในทุก ๆ อย่างที่สามารถทำได้ เมื่อน้าสาวชวนให้ไปเรียนต่อที่ประเทศสหรัฐอเมริกา ผมจะไม่รีรอที่จะก้าวไปยังสถานีความฝันต่อไป

ผมกลับมาใช้ชีวิตในเมืองไทยอีกครั้งหลังจากจบมัธยมปลายโดยได้รับรางวัล Outstanding Student Award ได้ศึกษาต่อสาขาภาษาอังกฤษและการสื่อสาร มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี (เกียรตินิยมอันดับ 1) โดยระหว่างเรียนผมไม่ได้เพิ่มทักษะทางวิชาการให้ตัวเองเท่านั้น แต่ผมเห็นความสำคัญของการเพิ่มทักษะชีวิตด้วย ผมจึงรับสอนพิเศษภาษาอังกฤษตามบ้านและตามสถาบันต่าง ๆ ทำงานเป็นมัคคุเทศก์ ขอเข้าเป็นนักศึกษาช่วยงาน TA สอนภาษาอังกฤษที่มหาวิทยาลัยราชภัฎอุบลราชธานี เป็นผู้ช่วยแม่ครัว เป็นผู้ช่วยบรรณารักษ์ในห้องสมุดมหาวิทยาลัย และทำอะไรอื่น ๆ อีกมากมาย เท่าที่เวลาผมจะอำนวย โดยไม่ให้เสียการเรียน เพราะนอกจากประสบการณ์ชีวิตที่ผมจะได้รับ การที่ผมบริหารเวลาอย่างคุ้มค่าที่สุดนี้ยังหมายถึงรายได้ที่สามารถแบ่งเบาภาระของครอบครัวได้อีกด้วย

“การวางแผนชีวิต “ เป็นอีกคุณสมบัติของผมที่ปฏิบัติเรื่อยมา เพราะผมคิดเสมอว่า “คนเราต้องมีเป้าหมายให้ชีวิต เพื่อที่วันใดเราเดินหลงทาง หรือเดินทางผิด เมื่อเรารู้ตัวเราจะได้เห็นทางเดินที่เราตั้งใจไว้ และกลับมาตามหาจุดหมายที่ฝันไว้อีกครั้ง “ แต่เป้าหมายของผมไม่เคยมีเพียงหนึ่งเดียว ผมมักมีเป้าหมายสำรองไว้เสมอ เพราะคติประจำใจที่ผมท่องไว้ตลอดเวลาคือ “Thing do not always turn out the way you plan…. “ ดังนั้นในระหว่างที่เรียนปริญาตรีที่ม.อุบล ผมจึงเรียนหลักสูตรประกาศนียบัตรวิชาชีพครู และปริญญาตรี สาขาทฤษฎีและเทคนิคทางรัศาสตร์ มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราชควบคู่ไปด้วย

ความฝันเริ่มเป็นรูปเป็นร่างเมื่อผมเข้าเรียนในระดับปริญญาโท สาขาการสอนภาษาอังกฤษ คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าธนบุรี โดยรับทุนพัฒนาอาจารย์ระดับปริญญาโท – เอก ของมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ แต่ด้วยความประทับใจในสถาบัน วัฒนธรรมการทำงาน ความทุ่มเทต่องานสอนของอาจารย์ตลอดจนเนื้อหารายวิชาที่เน้นให้ผู้เรียนสามารถเรียนรู้ได้อย่างพึ่งตนเองของมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าธนบุรี ทำให้ผมต้องการเป็นส่วนหนึ่งของสถาบันที่ทรงเกียรตินี้ ผมตัดสินใจสละสิทธิ์ทุนพัฒนาอาจารย์ของมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ และรับการบรรจุเป็นอาจารย์ประจำสอนวิชาภาษาอังกฤษ คณะศิลปศาสตร์ มจธ.

การเดินทางรอบสุดท้ายของผมเริ่มต้นขึ้นอีกครั้งเมื่อผมได้รับทุนโครงการพัฒนาอาจารย์ จากสำนักงานคณะกรรมการการอุดมศึกษา ให้ศึกษาต่อในระดับปริญญาเอก ผมตัดสินใจไปเรียนที่ University of Warwick ประเทศสหราชอาณาจักร การเรียนในระดับปริญญาเอก แตกต่างจากระดับปริญญาตรี และปริญญาโทมาก เนื่องจากหลักสูตรไม่บังคับให้เรียนรายวิชา course work ใดๆเลย แต่จะให้ผู้เรียนเริ่มงานวิจัยอย่างเต็มที่ ผมโชคดีมากที่ได้อาจารย์ที่ปรึกษาที่เก่งและดี แม้ว่าจะได้พบอาจารย์ที่ปรึกษาเพียงเทอมละ 2-3 ครั้ง แต่ว่าท่านคอยให้กำลังใจเรื่องการเรียนเสมอ ท่านให้คำแนะนำเรื่องการนำเสนอผลงานในการประชุมนานาชาติ ตลอดจนการตีพิมพ์งานวิจัย

ในที่สุด วันนี้.. ผมได้กลับมาสอนนักศึกษาตามที่ผมฝันไว้ เป็น “ ดร.อธิปัตย์ บุญเหมาะ “ ที่ทำให้พ่อแม่ได้ภาคภูมิใจ ปัจจุบันรับผิดชอบสอนภาษาอังกฤษพื้นฐานให้กับนักศึกษาปริญญาตรีคณะต่างๆ สอนวิชาการวิจัยให้กับนักศึกษาปริญญาโท เอกการสอนภาษาอังกฤษ และได้เป็นผู้ประสานงานหลักสูตรปริญญาโทหลักสูตร MA. IN ENGLISH for Professional and International Communication ซึ่งเป็นหลักสูตรใหม่ที่คณะกำลังจะเปิดในปี 2553 นี้ นักศึกษาที่สนใจ สามารถเข้าไปดูข้อมูลเพิ่มเติมได้ที่ http://arts.kmutt.ac.th/sola/

หลายคน อาจคิดว่า ความฝันที่จะเป็นครูภาษาอังกฤษที่ดีของผมมันแปลกดี เพราะฝันแบบนี้คนส่วนใหญ่เค้าไม่ฝันกัน (ที่ได้ยินบ่อย ๆ คงหนีไม่พ้นฝันอยากเป็น นายแพทย์ วิศวกร ทหาร ตำรวจ นักธุรกิจ .. ) แต่นั่นไม่ได้ทำให้ผมเปลี่ยนความตั้งใจไปได้ เพราะผมคิดเสมอว่า “ ถึงแม้ผมจะเลือกเดินไม่เหมือนใคร แต่ก็จะขอเลือกไปให้สุดเส้นทาง “... ผมจึงมีวันนี้...